İstediğimiz sadece ağaçların kesilmediği, nefes alacağımız bir kaç küçük yeşil alanın kapitalist güçlere peşkeş çekilmediği, en ufak bir hak arayışında biber gazı ile hayatımızın tehlikeye atılmadığı, birbirine aşık iki insanın birbirlerini öpmelerinin "ahlaksızlık"olarak değerlendirilmediği, o insanların yanında olduğumuzda vatan haini olarak değerlendirilmediğimiz bir ülke..İnsani, vicdanlı bir yönetim! 

Biz bu akşam Kuğulu park'da olacağız..Saat 19.00'da..Cop'sa cop, gazsa gaz! 

"Park da bizim Meydan'da" 4 gün sürdü. İçinde nefret barındırmayan insanları bile yoldan çıkardınız..Haykıra haykıra sövesim var; KAHROLSUN FAŞİST İKTİDAR!!!!!! SİZİN AHLAKINIZI DA OLMAYAN SAHTE İNANCINIZI DA !!!!!!!!!

http://www.ntvmsnbc.com/id/25446052

Radyoda türkü dinlemek istedim bu sabah..Bana ananem hatırlatsın diye açtım trt türkü kanalını..Ananem sabah ilk iş açardı radyoyu.Ama eskiden taa ben küçük olduğum zamanlardan bahsediyorum..Ta Zeynep kamil'de Valide-i atik mahallesi Yavuz apartmanı'nda oturduğumuz zamanlardan.Ananemler giriş katında biz de bir üst katta otururduk..Daha evveli de var Çiçekçi'de oturduğumuz zamanlar ama o çok eski..orayı çok net hatırlamıyorum.Sadece ananemin cimcime dediği bir kız vardı onu hatırlıyorum.Esra idi sanırım gerçek adı.Bir de çingene eteğimi hatırlıyorum o zamandan..Üstümden çıkarmamacasına severdim o eteği ve ne kadar çirkin bir etekti anlatamam.Tek özelliği ben dönünce eteğinde lunaparktaki balerinin eteği gibi kocaman açılmasıydı.Hakkaten ne çirkin etekti, renkler falan berbat yani..Berin'in beni o etekten kurtarma mücadelesi görülmeye değerdi..Güzel bir çocuktum ve kendimi ziyan ettiğimi düşünürdü onu giyerek :) 
Bir de onu giyince düğünlerde oynarken çok havalı olduğumu düşünürdüm.Ananem beni masaya çıkartırdı ben de kendimce döktürürdüm..Herkes alkışlarken beni daha da şevkle atardım minik göbecikleri..Dansöz olmak isterdim o günlerde..Hatta sanırım epeyce ağlamıştım bana zil alın şu işi layıkıyla yapayım diye..Alındı mı? Bak onu hatırlamıyorum.Dedim ya çok az anım var çocukluğumla ilgili..Sanırım çok derinlere ama çok derinlere atmışım karşıma çıkmasın diye bir daha..
Annemin sivri topuk kırmızı ayakkabılarını da hatırlıyorum. (çok ama çok güzel ayakkabıları vardı annemin) Onları alır salona kendime bir tamirci masası hazırlardım..Çekiçli çivili basbaya.Sonra ağzımda o çivileri tutar çekiçle ayakkabının altına çakardım..Annem kızmazdı. Bilmem belki kızardı da ben unutmuşum.Pazar günleri de Bağlarbaşı'nda ki lunaparka giderdik annem kerem ben..Babam gelmezdi.Nerde olurdu bilmem..Sanırım Üsküdar'daki birahanede.
Türküler o günlerden işte..Ananem başına tülbenti sarar evi temizlerdi..Mütemadiyen temizlik olan bir evdi onun evi..Ama kendi kendine yapardı beni hiç rahatsız etmezdi.Usul usul..Çok özledim.Bunları düşünürken ağlamamak mümkün değil benim için.Yalnızken dışıma dışıma, yalnız değilken içime içime..Şu an peki? Şu an nereye ağlayayım bilemiyorum..
Özlemimi  iç organlarımda hissettiğimi zamanlardan biri..Defolarımı dolduracak kadar çoklar o günlerin özlemi..Üstelik bir kaç anı hariç mutlu bile sayılmazdım.

Bu sabah yanıma bir baba-oğul oturdu..Baba bıyıklı,elinde "sol" gazetesi olan bir babaydı..Çocuk, elinde yeşil kaplı büyük bir kitap olan bir çocuktu..

Yeşil kaplı kitap meğer çocuklara matematiğin resimlerle anlatıldığı kitaplardanmış.Başladılar çalışmaya..

Küçük ejdarhanın 2 eli varmış..2 küçük ejderhanın toplam kaç eli olurmuş?

Çocuk minicik ve zorlanıyor çözmekte ama bi yandan zehir eller giriyor devreye.küçük parmaklar sayılıyor sonuç bulunuyor..Başka bir problem daha..

Her sırada 3 mısır var.3 sıra olduğuna göre toplam kaç mısır vardır?

Taam velet zehir ama bu ona zor geliyor..Kızıyor.."Bilmiyorum ben bunun yanıtını, çözmicem! " diyor..Baba sabırlı "bilmiyorsun kuzum işte o yüzden çalışıyoruz ya..Öğren diye"..diyor.Velet kızdı ya istemiyor çalışmayı..Ehehehe o zaman diyor ki işte" ben öğrenmek değil bilmek istiyorum ama!"

O zaman tutamadım kendimi gülüverdim yanımdakinin kafasını okşayarak..Baba da güldü..Bıraktılar çalışmayı..

Ben de öğrenmek değil bilmek istiyorum ama!!!!

He günün tatlısı;

Duffy'i öpüp koklamak isteyenler beri gelsin...





bi de bu;

Dün akşam Yunus Emre'nin bir hikayesini dinledim.O kadar çok içime işledi ki dün akşamdan beri başka şey düşünemez oldum.

Hikaye şöyle;
Yunus bulunduğu dergahtan ayrılmak, başka yerler başka insanlarla karşılaşmak ister.Bu dergah Taptuk Emre'nin dergahıdır..Bir gün daralır ve Taptuk Emre'ye "ben gideceğim" demeye o kadar çekinir ki dergahtan sessizce kaçar gibi ayrılır...Yıllarca başka yerlerde gezer durur..Sonra pişmanlığı had safhaya ulaşır ve geri dönmek ister dergahına..Fakat zamanında sessizce, kaçar gibi  ayrıldığından bu sefer de Taptuk Emre'nin karşısına çıkmaya çekinir..Bir öğlen vakti Taptuk Emre camide vaaz verirken Yunus dergaha gelir ve dergahta Taptuk Emre'nın karısına  akıl danışır..Der ki  böyleyken böyle..Taptuk Emre'nin karısı da der ki "sen şimdi şu eşiğe uzan, Taptuk Emre'nin gözleri artık iyi görmüyor.Eşikten geçerken sana takılıp da sorarsa kim bu diye..Ben Yunus derim..Hangi Yunus derse sen hiç bişey söylemeden çık git"..Tamam Demiş Yunus..İlişmiş eşiğe..Taptuk Emre gelmiş camiden, eşikten geçerken ayağı Yunus'a takılmış.."Kim bu?" diye sormuş hanımına ..Karısı da "Yunus o" demiş..Taptuk Emre şöyle demiş işte o zaman BİZİM YUNUS'MU? 

O kadar çok şey çıkardım ki ben bu kısacık hikayeden..Peki sen?